IVc zaprezentowała legendę o diable Borucie,
który mieszka w Zamku Królewskim w Łęczycy(na zdjęciu poniżej)
Diabeł Boruta przybierał różne postacie. Typową i ulubioną, stąd najczęściej spotykaną postacią, jest Boruta szlachcic, zwany też Borutą tumskim lub po prostu Czarnym. Był to wysoki szlachcic z długimi, czarnymi wąsiskami, o czarnych oczach, ubrany w bogaty kontusz zakrywający ogon, no i czapkę zasłaniającą rogi.
Jednakże Boruta występował także pod innymi postaciami i był spotykany w różnych miejscach:
* jako ptak z ogromnymi skrzydłami (Boruta błotny -Błotnik) spotykany był na pod łęczyckich łąkach i moczarach,
* jako wielka ryba z rogami (Boruta topielec) był widywany w wodach rzeki Bzury,
* jako szybki, czarny koń (Boruta koń) galopował nocami na około łęczyckich polach,
* był również spotykany w Łęczycy pod postacią sowy (Boruta sowa).
Pod postacią Boruty młynarza nawiedzał nocami okoliczne młyny, potajemnie rozdając potem zmieloną przez siebie mąkę biednym mieszkańcom miasta. Obecność tego diabła mógł też potwierdzać nagle zapalający się i szybko gasnący ogień. We wszystkich legendach poświęconych diabłu Borucie wykazuje się on dużą przebiegłością, sprytem oraz nadludzką siłą. Zazwyczaj ludzi przechytrza za pomocą swoich "diabelskich sztuczek". Jednak w wielu legendach, objawia się też jako dobroczyńca, pomagający biednym.
Według legendy, Boruta pierwotnie był żyjącym w XIV wieku szlachcicem. Około roku 1360, podczas budowy łęczyckiego zamku, król Kazimierz Wielki przejeżdżając w pobliżu, utknął w swej karecie na szerokich mokradłach. Silny młodzieniec o imieniu Boruta pomógł mu i w zamian za to otrzymał we władanie zamek.
Istnieje wiele wersji, wyjaśniających jak Boruta stał się później diabłem. Ponoć w końcu XIV wieku, książę mazowiecki miał powierzyć Borucie skarb, którego jednak nie zdołał odebrać. Dlatego do dziś, w lochach zamku siedzi Boruta i pilnuje zdeponowanych skrzyń ze złotem.
Klsa Vc pokazała krótką inscenizację legendy z naszego regionu : o Kacprze Karlińskim i olsztyńskim zamku.
